ناخن جویدن های دوران کودکی، بایدها و نبایدها

ناخن جویدن در هر حال و از هر سنی اختلالات رفتاری محسوب می‌شود، حاصل اضطراب و هیجانات منفی، ترس و موضوعاتی از این قبیل در کودک است. در برخی مواقع کودک این رفتار را به صورت تقلیدی انجام می‌دهد؛ به عنوان مثال در مهدکودک این رفتار را مشاهده کرده و به تقلید انجام می‌دهد که در آن صورت اختلال نیست اما در غیر این صورت اختلال بوده و باید درمان شود.
نحوه برخورد والدین با کودک را در این رابطه بسیار تأثیرگذار است و زمانی که والدین برای تنبیه، کودک خود را در اتاقی تنها می‌گذارند و به وی می‌گویند ۵ تا ۱۰ دقیقه به کار خود فکر کن؛ شاید در ظاهر رفتار صحیحی به نظر آید اما با این کار کودک دچار ترس، اضطراب، هیجانات منفی و غیره می‌شود و می‌تواند عامل مؤثری در روی‌آوردن کودک به ناخن جویدن باشد.
همچنین رفتار‌هایی از قبیل طرد کودک و یا مجبور کردن وی به خواندن آواز در جمع و غیره نیز باعث استرس و اضطراب در کودک می‌شود بدین ترتیب این رفتارها در ناخن جویدن وی مؤثر است.

متأسفانه بسیاری از والدین گمان می‌کنند با اقداماتی از قبیل استفاده از لاک تلخ می‌توانند این رفتار را در کودک از بین ببرند در حالی که این تنها باعث ماندگاری این رفتار در کودک می‌شود.

هیچگاه به طور مستقیم به کودک خود نگویید ناخن خود را نخور؛ بلکه سعی کنیم در چنین شرایطی حواس او را پرت کرده و یا با غذا دادن مانع انجام این کار از سوی کودک شویم.

اگر کودک بخاطر زدن لاک تلخ دیگر ناخن خود را نخورد، در آینده دچار مشکلاتی مثل لکنت و غیره می‌شود، در واقع با این رفتار کودک نه تنها درمان نمی‌شود بلکه تنها این اختلال به اختلالی دیگر تبدیل می‌شود.

زمانی که کودک شروع به جویدن ناخن‌های خود می‌کند خانواده باید به دقت تشخیص دهند که وی در چه شرایطی است؟ به عبارتی زمان انجام این کار از سوی کودک را تشخیص دهند و سعی کنند فضا را به ‌گونه‌ای ایجاد کنند که کودک کمتر در شرایط جویدن ناخن قرار گیرد.

منبع: www.isna.ir