کودکان به طور طبیعی دارای توانایی ها و ویژگی هایی هستند که هدایتگر مسیر زندگیشان می شود. وظیفه ی والدین در مقابل فرزندانشان به چالش کشیدن آنها نیست بلکه هموار کردن مسیر طبیعی زندگی شان است و برای آنکه بتوانند در این راستا به آن ها کمک کنند لازم است فرزندان خود را بشناسند. برای شناخت کودکان نیاز به اطلاعات است و معتبرترین اطلاعات از جانب خود کودکان به ما داده می شود به شرط آنکه گوش شنوا داشته باشیم.
چرا بعضی از بچه ها دچار شکست تحصیلی در مدرسه می شوند؟ این سوالی است که سالیان پیش در آمریکا طرح شد و “هوارد گارنر”، دانشمند و استاد تعلیم و تریبت در دانشگاه “هاروارد”، با این عنوان، تحقیقاتی درمورد رشد توانایی های شناختی انسان انجام داد. انگیزه ی او برای پژوهش در زمینه ی هوش، بررسی هوش کودکانی بود که در مدرسه دچار شکست تحصیلی می شوند. گاردنر در پژوهش هایش روش جدیدی برای فهم هوش آن ها طرح کرد که نتایج موفقی در این زمینه بدست آورد.
جدا شدن از پوشک و تمیزی، جدا از جنبه های مربوط به رشد فیزیکی کودکان تحت تاثیر رشد ذهنی و اجتماعی آنها نیز هست و رفتاری است که باید یاد گرفته شود. نوع برخورد و صبوری اطرافیان به خصوص والدین نیز به همان درجه اهمیت دارد. گاهی والدین با سماجت و اصرار و بدون در نظر گرفتن شرایط روحی و اجتماعی کودک می خواهند کودک از پوشک جدا شود، غافل از اینکه کودک تحت فشارهای درونی دیگری نیز قرار دارد که اصرار آن ها نه تنها کمکی نمی کند بلکه موجب صدمات عاطفی به آنها در حال و آینده خواهد شد.
این اتفاق برایتان آشنا نیست؟
تصور کنید با فرزندتان مشغول بازی هستید. او بازی با پازل را انتخاب، و شروع به قرار دادن قطعات پازل در جای مناسب کرده است. بعد از چند دقیقه جاگذاری قطعات برای کودک سخت تر می شود و کودک با چرخاندن قطعه به جهات مختلف، تلاش می کند محل مناسب آن را پیدا کند. شما از فرزند خود می پرسید” کمی کمک می خوای ؟” اما کودک کمک شما را پس می زند و با صدای هیجانزده می گوید:” نــــــــه! بذار خودم پیدا کنم” و به تلاش ادامه می دهد اما موفق نمی شود، شروع به داد و فریاد می کند قطعه پازل را که در دست دارد به طرفی و بقیه قطعات را به سوی شما پرت می کند
در دنیای پر از تنش و بی ثبات امروزی بیشتر از هر زمان دیگری مهم است که خانواده ی خود را مرکز توجه و اولویت اول زندگی قرار دهیم و از نقش خود به عنوان پدر و مادر آگاه باشیم. برای آن که خانواده سالم داشته باشیم باید اول از همه به ایجاد یا اصلاح رابطه سالم زناشویی بپردازیم. در خانواده ای که همسران یکدیگر را از نظر عاطفی درک و حمایت می کنند و تفاوت های بین خود را با روی باز و بدون حس برتری می پذیرند، عدالت و انصاف را با توجه به نیازهای یکدیگر رعایت می کنند و حس همدردی و همدلی حرفی برای گفتن دارد مسلما فضای مستعد برای پرورش و رشد فرزندان سالم و صالح ایجاد می شود و ارتباط والدین با کودکان غنی تر و پویا تر خواهد بود.
با آنکه تعریف کودک در دوره های مختلف و جوامع بر اساس عقاید و ایدئولوژی های گوناگون و تغییر کرده و اصلاح شده اما یک چیز در همه ی تعاریف مشترک است و آن این که تعریف کودکی بیشتر بر مبنای کارکرد آن است تا سن. یعنی کودک فقط از نقطه نظر سن، کودک نیست بلکه حالات روانی و رفتاری او نیز ویژگی های خاص دارد که وجود آنها برای رسیدن به بلوغ و بزرگسالی ضرورت دارد و بدون آنها کودک خطاب نمی شود
به عنوان پدر و مادر وقتی فرزندمان هنگام عصبانیت با ما برخورد فیزیکی می کند و ما را می زند، احساس بی ثباتی و سرخوردگی می کنیم و از خودمان می پرسیم چرا با وجود همه ی مراقبت در تربیت، او باز چنین رفتاری می کند. مهم است که بدانیم هنگامی که فرزندمان نسبت به محدودیتی که برایش قایل شده ایم عکس العمل پرخاشگرانه نشان می دهد چگونه عمل کنیم.
فعالیت فیزیکی می تواند به کودکان در رفع استرس و فشارهای ذهنی و احساسی کمک کند. وقتی کودکی را از جنب و جوش که نیاز اساسی اوست منع می کنیم، رفتارهای ناسازگار او بیشتر می شود. مثل نق زدن ها، حرکات بی هدف فیزیکی، ورجه وورجه کردن های بیش از حد و مزاحم، ضعف در توجه و تمرکز، نافرمانی و بی توجهی به خواسته های والدین و … اما هنگامی که کودک به اندازه ی کافی جنب و جوش داشته باشد و بتواند انرژی خود را تخلیه کند، همه چیز برعکس می شود، حالا او آرام تر، سازگار تر و خوش اخلاق تر می شود و حتی خوابی سریع تر و آرامتر خواهد داشت.
نقش والدین برای فرزندان چیست؟ شاید پرورش فرزندان سالم و صالح وظیفه سختی به نظر بیاید اما آگاهی داشتن به نقش خود به عنوان پدر و مادر و یادگیری تکنیک های رفتار با فرزندان به ما در برقراری ارتباط صحیح و مناسب با آن ها در هرسنی که باشند کمک فراوانی می کند و درست…
